سخنانی جالب از دان هِرالد (Don Herold)
شنبه, ۲۰ خرداد ۱۳۹۶، ۰۴:۱۰ ب.ظ
دان هِرالد، نویسنده، طنزپرداز، و کاریکاتوریستِ آمریکایى، در سال ١٨٨٩ در ایالت ایندیانا، شهرِ بلومفیلد، متولّد شد و در سال ١٩٦٦ درگذشت. دان هِرالد داراى تألیفات زیادى است؛ امّا قطعة کوتاهش، «اگر عمرِ دوباره می داشتم...»، او را در جهان معروف کرد:
«البتّه آبِ ریخته را نتوان به کوزه بازگرداند، امّا قانونى هم تدوین نشده که فکرش را منع کرده باشد. اگر عمرِ دوباره می داشتم، مى کوشیدم اشتباهاتِ بیشترى مرتکب شَوَم. همه چیز را آسان مى گرفتم. از آنچه در عمرِ اولم بودم، ابله تر مى شدم. فقط شمارى اندک از رویدادهاى جهان را جدى مى گرفتم. اهمّیتِ کمترى به بهداشت مى دادم. بیشتر به مسافرت مى رفتم. از کوه هاى بیشترى بالا مى رفتم و در رودخانه هاى بیشترى شنا مى کردم. بستنى بیشتر مى خوردم و اسفناج کمتر. مشکلات واقعىِ بیشترى مى داشتم و مشکلات واهىِ کمترى. آخر، ببینید، من از آن آدم هایى بوده ام که بسیار محتاطانه و خیلى عاقلانه زندگى کرده ام؛ ساعت به ساعت، روزبه روز. اوه، البتّه من هم لحظاتِ سرخوشى داشته ام. امّا اگر عمرِ دوباره داشتم، از این لحظاتِ خوش بیشتر مى داشتم. من هرگز جایى بدونِ یک دماسنج، یک شیشه داروى قرقره، یک پالتوى بارانى، و یک چترِ نجات نمى روم. اگر عمر دوباره داشتم، سبک تر سفر مى کردم.
اگر عمرِ دوباره داشتم، وقتِ بهار زودتر پابرهنه راه مى رفتم، و وقتِ خزان دیرتر به این لذّت خاتمه مى دادم. از مدرسه بیشتر جیم مى شدم. گلوله هاى کاغذىِ بیشترى به سمتِ معلّم هایم پرتاب مى کردم. سگ هاى بیشترى به خانه مى آوردم. دیرتر به رخت خواب مى رفتم و مى خوابیدم. بیشتر عاشق مى شدم. بیشتر به ماهی گیرى مى رفتم. بیشتر پایکوبى و دست افشانى مى کردم. سوارِ چرخ وفلک بیشتر مى شدم. به سیرک بیشتر مى رفتم.
در روزگارى که تقریباً همگان، وقت و عمرشان را وقفِ بررسىِ وخامتِ اوضاع مى کنند، من برپا مى شدم و به ستایشِ سهل و آسان تر گرفتنِ اوضاع مى پرداختم؛ زیرا من با ویل دورانت موافقم که مى گوید: «شادى از خرَد عاقل تر است.»
«البتّه آبِ ریخته را نتوان به کوزه بازگرداند، امّا قانونى هم تدوین نشده که فکرش را منع کرده باشد. اگر عمرِ دوباره می داشتم، مى کوشیدم اشتباهاتِ بیشترى مرتکب شَوَم. همه چیز را آسان مى گرفتم. از آنچه در عمرِ اولم بودم، ابله تر مى شدم. فقط شمارى اندک از رویدادهاى جهان را جدى مى گرفتم. اهمّیتِ کمترى به بهداشت مى دادم. بیشتر به مسافرت مى رفتم. از کوه هاى بیشترى بالا مى رفتم و در رودخانه هاى بیشترى شنا مى کردم. بستنى بیشتر مى خوردم و اسفناج کمتر. مشکلات واقعىِ بیشترى مى داشتم و مشکلات واهىِ کمترى. آخر، ببینید، من از آن آدم هایى بوده ام که بسیار محتاطانه و خیلى عاقلانه زندگى کرده ام؛ ساعت به ساعت، روزبه روز. اوه، البتّه من هم لحظاتِ سرخوشى داشته ام. امّا اگر عمرِ دوباره داشتم، از این لحظاتِ خوش بیشتر مى داشتم. من هرگز جایى بدونِ یک دماسنج، یک شیشه داروى قرقره، یک پالتوى بارانى، و یک چترِ نجات نمى روم. اگر عمر دوباره داشتم، سبک تر سفر مى کردم.
اگر عمرِ دوباره داشتم، وقتِ بهار زودتر پابرهنه راه مى رفتم، و وقتِ خزان دیرتر به این لذّت خاتمه مى دادم. از مدرسه بیشتر جیم مى شدم. گلوله هاى کاغذىِ بیشترى به سمتِ معلّم هایم پرتاب مى کردم. سگ هاى بیشترى به خانه مى آوردم. دیرتر به رخت خواب مى رفتم و مى خوابیدم. بیشتر عاشق مى شدم. بیشتر به ماهی گیرى مى رفتم. بیشتر پایکوبى و دست افشانى مى کردم. سوارِ چرخ وفلک بیشتر مى شدم. به سیرک بیشتر مى رفتم.
در روزگارى که تقریباً همگان، وقت و عمرشان را وقفِ بررسىِ وخامتِ اوضاع مى کنند، من برپا مى شدم و به ستایشِ سهل و آسان تر گرفتنِ اوضاع مى پرداختم؛ زیرا من با ویل دورانت موافقم که مى گوید: «شادى از خرَد عاقل تر است.»
مارال