با ارزش ترین و در عین حال بی ارزش ترین سرمایه ما
امروز از کنار یکی از رستورانهای حوالی بازار رد شدم. مردمی رو دیدم که برای خوردن ناهار در این رستوران صف ایستاده اند. از مردی که شماره می داد پرسیدم چقدر برای صرف غذا زمان می بره و ایشون گفت حداقل یکساعت. همه ما سرمایه ای داریم که اتفاقا بسیار محدود است و ان زمان است. اگر عمر ما به پایان برسد با تمام داراییهایمان هم نمی توانیم حتی یک ثانیه به ان اضافه کنیم. تنها با یک سوال ساده میتوان پی برد که ایا از زمانتان درست استفاده میکنید یا خیر؟؟ ایا این مردم اگر می دانستند یک ساعت بیشتر زنده نیستند باز در صف می ایستادند. اگر بدانی یک روز از عمرت مانده همین کارهایی که اکنون میکنی را انجام می دادی یا نه سراغ کارهایی دیگر می روی. ما انچنان از عمرمان و زمانمان استفاده میکنیم گویی عمر جاویدان داریم. گویی بینهایت زمان در اختیار داریم در صورتی که حتی یک ثانیه رو هم نمیتوانید باز گردانید. پس از زمانمان درست استفاده کنیم.
